Andy Murray, właśc. sir Andrew Barron Murray[1], OBE[2][3] (ur. 15 maja 1987[4] w Glasgow[5]) – brytyjski tenisista, dwukrotny mistrz olimpijski w grze pojedynczej (2012[6] i 2016) oraz srebrny medalista w grze mieszanej z Londynu (2012)[7], zwycięzca US Open 2012[8], Wimbledonu 2013[9] i Wimbledonu 2016, triumfator ATP World Tour Finals 2016, pasowany na Rycerza Kawalera[10], oficer Orderu Imperium Brytyjskiego[11][12], od 7 listopada 2016 do 20 sierpnia 2017 lider rankingu ATP w grze singlowej[13], reprezentant Wielkiej Brytanii w Pucharze Davisa i zdobywca tego trofeum w sezonie 2015[14].
Jest synem trenerki tenisowej[15] i treningi rozpoczął w wieku 3 lat[16]. Jako 8-latek przeżył masakrę w szkole w Dunblane (13 marca 1996), w której szaleniec zastrzelił szesnaście osób (głównie uczniów)[17]. Od 15. roku życia trenował w Barcelonie[18]. Zaliczał się do czołowych juniorów na świecie, w 2003 wygrał w tej kategorii wiekowej Canadian Open[19], rok później US Open[20]. Był również w półfinale debla juniorów w US Open 2004, występując ze starszym bratem Jamiem[21]. W 2003 roku uplasował się na 6. miejscu, a rok później na 10. miejscu światowego rankingu juniorów[22]. Występy juniorskie zakończył półfinałem French Open 2005[23].
W kwietniu 2005 roku rozpoczął oficjalnie karierę zawodową[24]. W cyklu ATP World Tour debiutował już w kwietniu 2005, dzięki przyznanej dzikiej karcie na turniej w Barcelonie[25][26]. W czerwcu 2005 roku otrzymał również dziką kartę na londyński turniej w Queen’s Club[27], gdzie dotarł do III rundy, pokonując m.in. Amerykanina Taylora Denta[28] (przegrał ze Szwedem Thomasem Johanssonem)[29]. Także do III rundy dotarł na Wimbledonie, notując zwycięstwa nad Szwajcarem Bastlem[a][30] i rozstawionym Czechem Štěpánkiem[31]. Przegrał dopiero z Argentyńczykiem Nalbandianem w pięciu setach, nie wykorzystując prowadzenia 2:0 w setach[32]. Dzięki znacznemu awansowi w rankingu światowym Murray mógł występować w turniejach ATP World Tour[33]. Doszedł m.in. do II rundy turnieju w Cincinnati (ponownie pokonał Taylora Denta)[34], a także do II rundy w wielkoszlemowym US Open (pokonał w pięciu setach Rumuna Pavela[35], przegrał później – również w pięciu setach – z Francuzem Arnaudem Clémentem[36]).
Po osiągnięciu finału w turnieju w Bangkoku (pokonał m.in. Ginepriego[37], przegrał z Federerem) awansował do czołowej setki rankingu[38]. Jesienią 2005 roku dotarł do ćwierćfinału w Bazylei, pokonując m.in. w prestiżowym pojedynku wieloletniego lidera brytyjskiego tenisa Tima Henmana[39]. W lutym 2006 roku Murray odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe, w amerykańskim San José pokonując m.in. Mardy Fisha[40], Andy Roddicka[41] i w finale Lleytona Hewitta[42]. Dzięki temu sukcesowi awansował na 41. miejsce w rankingu światowym (w marcu 2006)[33] i przez dwa miesiące był pierwszą rakietą Wielkiej Brytanii[43] (w maju 2006 wyprzedził go Greg Rusedski[44]).
Po raz pierwszy do zespołu narodowego w Pucharze Davisa został powołany we wrześniu 2004 roku[20], ale w przegranym meczu z Austrią nie wystąpił[45]. Debiutował w marcu 2005 roku w deblu przeciwko Izraelowi, zostając tym samym najmłodszym reprezentantem Wielkiej Brytanii w tym turnieju[46]. We wrześniu 2005 roku nie zdobył punktu w barażu o grupę światową ze Szwajcarami[47], bez powodzenia grał także w meczu z Serbią i Czarnogórą w kwietniu 2006 roku[48].
Podczas turnieju na Wimbledonie w 2005 roku doszedł najdalej ze wszystkich singlistów gospodarzy[49]. W tym samym czasie w głosowaniu zorganizowanym przez szkocki oddział BBC uznano Murraya sportową osobowością roku[50].
Największymi sukcesami Andy’ego Murraya są zwycięstwa w wielkoszlemowych turniejach US Open 2012, Wimbledon 2013, Wimbledon 2016, kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals 2016 oraz złote medale na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012 i 2016[51]. Brytyjczyk osiągnął także osiem finałów turniejów wielkoszlemowych[52]: US Open 2008, Australian Open 2010, Australian Open 2011, Wimbledon 2012, Australian Open 2013, Australian Open 2015, Australian Open 2016 oraz French Open 2016[53].
7 listopada 2016, po zwycięstwie w turnieju BNP Paribas Masters w Paryżu, Murray (jako pierwszy Brytyjczyk w historii) znalazł się na czele rankingu singlowego ATP[54].
